Een natuurreservaat in Florida bouwt een nieuwe thuis van meer dan 10 vierkante kilometer voor gepensioneerde circusolifanten.

Het White Oak Conservation Center ten noorden van Jacksonville zal wellicht volgend jaar haar deuren openen voor dertig Aziatische olifanten. Dat kondigde het centrum vorige woensdag aan.

De dieren komen van het Center for Elephant Conservation in Polk County. De meeste van deze dikhuiden waren vroeger werkzaam bij het Ringling Bros en Barnum & Bailey circus. Ze gingen met pensioen in 2016.

De eigenaar van het reservaat, Kimbra Walter, vertelde: “Olifanten zijn majestueuze en intelligente dieren, en ze hebben grote behoeftes. Mensen hebben al te lang hun inheemse habitatten gedecimeerd, gestroopt en deze dieren uit hun natuurlijke omgeving weggerukt.”

De dikhuiden krijgen toegang tot negen met elkaar verbonden zones met een grote verscheidenheid aan vegetatie en habitatten, zoals bossen, weilanden en wetlands. Het centrum is bezig met de aanbouw van drie schuren met veterinaire apparatuur en elf waterpoelen.

White Oak is ongeveer zeventig vierkante kilometer groot. Momenteel leven er meerdere bedreigde en beschermde diersoorten zoals cheeta’s, condors, okapi’s, neushoorns en zebra’s.

Laten we dit bericht delen zodat meer mensen over dit prachtige initiatief zouden leren.

Medewerkers van een dierenasiel hadden de tranen in de ogen toen ze een briefje lazen. Het handgeschreven briefje hing aan de halsband van een gedumpte pup die door haar baasje was vastgebonden aan een boom.

Roadie is vorige week gevonden en is overgebracht naar het Johnson County Animal Shelter in Indiana. Op het briefje stond te lezen waarom het baasje verplicht was om haar achter te laten.

Het baasje schreef dat hij zijn baan was verloren als gevolg van de coronacrisis, en dat hij wellicht binnenkort ook zijn huis zou verlaten. Hij smeekte mensen om de arme pup een nieuwe thuis te geven.

Het asiel postte een foto van het briefje op Facebook. De tekst van het briefje luidt:

“Mijn naam is Roadie, ik ben gered uit een nestje van tien. Ik ben een halve Duitse herder, en half Australische herder.

Ik ken basiscommando’s als zitten, liggen, pootje schudden en omrollen, ik hou van spelen en zit boordevol energie, ik hou ervan om op speelgoed te knauwen en uit elkaar te scheuren als het piept!”

Ook ben ik ontwormd en gesteriliseerd, ik ben ook ingeënt tegen hondsdolheid.

Ik was verwend, mijn eigenaar gaf me mijn eigen bank om op te liggen en mijn eigen bed van piepschuim. Hij gaf me ook biefstuk, kip en rijst. Maar mijn lievelingseten was lams en rijst.

Als je mij vindt, geef me dan alsjeblieft een goede thuis en veel liefde. En misschien een vriendje! Ik hou van kinderen en kan het voortreffelijk vinden met andere honden.

Mijn eigenaar verloor zijn baan en binnenkort wellicht ook zijn huis door corona. Bid alsjeblieft voor hem en geef hem de hoop dat ik een goede thuis zal vinden!”

Het verhaal van Roadie raakte bij heel wat mensen een gevoelige snaar. Ondertussen is het asiel overladen met adoptieverzoeken.

De directeur van de opvang, Michael Delp, deed een belangrijke oproep om dieren naar een asiel te brengen wanneer ze niet langer voor ze kunnen zorgen. Hij smeekt mensen om hun huisdieren in geen geval zomaar aan hun lot over te laten.

Tijdens hun hechte relatie maakten politieagent Fausto en zijn politiehond Rocko heel wat fantastische momenten mee. Hij vertelde: “Ik zweer je dat ik je alles heb gegeven wat ik mijn macht lag.”

Afscheid nemen van een geliefd huisdier valt altijd ontzettend zwaar. En hoe hechter de band, zo lastiger het afscheid.

Fausto Facha Valenzuela moest anderhalf jaar geleden afscheid nemen van zijn trouwe politiehond Rocko. Ze hadden 15 jaar lang samen gewerkt en geleefd, maar nu was het droevige moment aangebroken. Het eerbetoon van de politieagent aan zijn politiehond gaat compleet viraal en om de goede redenen. Dit is iets wat elke hondenliefhebber zou moeten lezen.

Fausto kroop op Facebook in de pen:

“Gisteravond liet ik je even in de garage naast de open deur, zodat je naar buiten kon kijken, we weten allebei dat je het niet leuk vond om opgesloten te zitten. Ik zat op de bank en hoorde een zwak geblaf. Ik rende naar je toe en zag iemand over straat lopen. Je kon niet meer bewegen, maar toch zorgde je tot op het einde voor me.

We spendeerden de hele middag en de hele nacht samen door met de televisie zachtjes aan. We wisten allebei dat we niet veel tijd meer hadden samen, dus maakten we een deal: voor elke aai, gaf je mijn hand een likje. Ik praatte de hele tijd, terwijl ik me inbeeldde dat je mij begreep, ik sprak over de dingen die we samen deden.”

Fausto is politieagent in Santa Fe in Argentinië en herinnerde zich de momenten die ze samen deelden. Rocko was dol op zijn werk, maar ook op barbecueën.

Fausto gaat verder: “Je kamer is leeg en terwijl ik schrijf gooi ik je zalfjes weg, je medicijnen, spullen die je niet meer zult gebruiken, vriend. Het doet me pijn dat ik niet meer kon doen, maar ik zweer je dat ik je alles heb gegeven wat ik in mijn macht had.”

“Vriend, als ik wakker word, zal ik je zware ademhaling niet meer horen, als ik ’s nachts de hoek omloop alvorens de auto in te stappen, zal ik het grootlicht aanzetten om naar je verblindende ogen te kijken, terwijl je naar mij rent, maar je zal er niet meer zijn. Vanavond zal ik de deur openen om je binnen te laten. Ik zal niets zien, maar we weten allebei dat je er toch nog bent.”

Dit eerbetoon dreef de tranen in onze ogen. Iedereen met een hond zal dit wel herkennen. Rust zacht, lieve Rocko.